Nota aclaratoria

     O conxunto de xornalistas, filósofos, académicos da lingua e paiasos que realizan as crónicas neste blog anunciamos de maneira provisional a suspensión das mesmas.

     Os motivos son claros. A finalidade única destas “parodias futbolísticas” era entreter e tratar con humor os encontros que o San Lorenzo disputaba na Liga da Costa, para informar sobre estes partidos xa existen medios como xornais ou portais web que narran dunha maneira seria o que sucede nestes choques. Pero chega un punto no que a situación tan difícil que o San Lorenzo está a atravesar en tódolos sentidos fai moi complicado buscarlle o punto humorístico ó que sucede sobre o terreo de xogo e fora del. Polo tanto, por respecto a xogadores, directivos e afeccionados do San Lorenzo de Verdillo que son os que peor o pasan nestes momentos de dificultade e para evitar posibles malentendidos, creemos que non ten sentido seguir cunhas crónicas que como se dixo anteriormente non buscaban rigor senón simplemente diversión en todos aqueles que as leran. Por iso e á espera de que a situación mellore anúnciase este “cese temporal de convivencia”. Agradecendo que sempre se tomaran co sentido do humor esixido as parodias aquí realizadas.

                                                                                       

                                                                                     Un saúdo. Pedreirín

     Posdata: Indicar que o cambio de adestrador no San Lorenzo é un motivo máis que axuda a tomar esta decisión e que fala do complicado da situación, pero para nada é “O MOTIVO”, quérese dicir con isto, que estas crónicas ían poder ser feitas de igual maneira a partir de agora xa que os que as realizan non se sentaban no banco dos xogadores dirixindo o equipo durante os encontros.

San Lorenzo - Dumbría B

     A 19ªxornada da misericordiosa e procesionaria Liga da Costa supuxo un duro golpe na aspiración do San Lorenzo de Verdillo de escapar dos postos baixos da clasificación nos que agora se atopa. A pesar de que os rapaces verdilleses mereceron máis no encontro que os enfrontou ó Dumbría B, o resultado final de 0-1 fai que o equipo dirixido polo “xeneral” Chema Eirís teña que afrontar a semana que ven no pobo costeiro de Zas un partido que pode ser chave na súa loita por evitar as posicións de descenso que polo que parece van a ser 3 ó final desta campaña. 

 

     O filial do Dumbría chegou a Verdillo nun precioso e limpo autobús polas extensas autovías de 5 carrís, cheas de peaxes e de radares fixos que se fan necesarias cando os partidos que se disputan no campo de Verdillo son de enorme envergadura. O certo é que nesta ocasión semellante mostra de poderío non era necesario xa que a afluencia de público ó campo das Pedreiras non era como para saturar ningunha estrada. Ademáis, podemos destacar que ante a xuventude que ambos equipos presentaban na maioría dos seus xogadores as gradas enchéronse de nais e pais protectores que lle protestaban ó colexiado por accións incomprensibles para calquera afeccionado imparcial, pero xa se sabe que o amor paternofilial supera en moitas ocasións á sensatez futbolística. Ante esta evidencia a pregunta sería clara ¿como defenderá o pai de Pepe, o vehemente xogador do Real Madrid, as súas accións indiscriminadas?, pero este é un tema que se escapa do que sucedeu nas Pedreiras na tarde do domingo.

     E o que se puido ver no campo de Verdillo foi un San Lorenzo moi enchufado nunha primeira parte que quizáis foi a mellor realizada en toda a temporada por parte dos locais no seu terreo de xogo no que vai de Liga. Os locais rasearon o balón como nunca antes se vira esta campaña nas Pedreiras e demostraron que xogar ó fútbol tamén é posible nun campo no que moitos equipos renuncian a intentar combinar para dedicarse a xogar en largo esperando resultado a través do fútbol directo. Faltou nesta primeira metade dos vermellos o máis importante no xogo do fútbol, o gol, e é que o San Lorenzo non puido acertar con ningunha das súas ocasións nestes primeiros 45 minutos de partido e isto á postre pagaríao con dureza no marcador. Xa o di un famoso proverbio chino “Hai tres cousas que nunca volven atrás: a palabra pronunciada, a frecha lanzada e a oportunidade perdida”.

     Destacable foi tamén que a xuventude dos xogadores do Dumbría facía posible que case todos eles contemplasen como ensimismados os numerosos despexes de cabeza que realizou neste encontro o inmortal “Capitán Águila” Puñal. Moitas veces viran estes despexes os xogadores dumbrieses pola televisión na súa adolescencia, soñando con estar alí, con el, no terreo de xogo algún día, pero contemplar en directo a beleza do seu xiro de pescozo, a coordinación perfecta do seus violentos cabezazos ou o tremor da súa cara nestas accións e algo inenarrable segundo eles mesmos declararon ó final do encontro. Todos estes xogadores viviron un momento místico, un momento que segundo conta a historia cristiá designa un tipo de experiencia moi difícil de alcanzar na que se chega ó grao máximo de unión da alma humana co mesmísimo Deus, no que se acaba convertendo nunha experiencia inefable para todos eles, é dicir, algo que non se pode explicar con palabras porque a perfección que atesora non sería entendible para unha psicoloxía humana. Só uns poucos elixidos ó longo da historia son os que chegan a sentir esta sensación, sensación que “Capitán Águila” Puñal provoca cada dous por tres entre os seus rivais en cada partido que disputa.

     Volvendo ó fútbol, moi igualada foi a segunda metade do encontro en Verdillo con constantes alternativas no xogo, pero foi o Dumbría B o equipo que se adiantou no marcador no minuto 20 deste período e o que non deixou escapar esta renda ata o final do choque, todo isto a pesar de que o San Lorenzo acabou encerrando ó rival na súa área nos últimos minutos de encontro. A mellor ocasión neste arreón final dos de Verdillo tívoa “Tiramillas” Carlos que enviou un balón ó longueiro case no desconto cando o partido agonizaba.

     Así pois, nesta xornada foi unha inxusta derrota a que sufriu o San Lorenzo pero as sensacións sen embargo son moito mellores para os rapaces verdilleses nestes últimos partidos que están a disputar.

Esteirana - San Lorenzo

     A 18ª xornada da peideira e susceptible Liga da Costa pode marcar un punto de inflexión na tormentosa traxectoria do San Lorenzo nunha campaña que ata o de agora estaba a ser moi negativa en resultados para o equipo de Verdillo. Un gran partido por parte dos rapaces de vermello (verde pistacho nesta ocasión) levounos a conseguir os 3 puntos no complicado campo José Luís Vara de Esteiro, ante un equipo local que se viu sorprendido polas gañas e a motivación que demostraron os xogadores do San Lorenzo. O resultado final de 1-2 mostra ben ás claras a igualdade que se puido ver nun encontro ó que o San Lorenzo chegaba plagado de baixas, o seu banco de suplentes recordaba a un concerto do gran artista coruñés Cañita Brava pola pouca afluencia de público que atesoraba, só foron 12 os elementos humanos que o conxunto de Verdillo puido presentar neste partido. Tristísima, en especial, foi a baixa de “Capitán Águila” Puñal de novo de xira solidaria por Camerún amamantando recén nacidos deshidratados. Miles de nenos, anciáns e mulleres solteiras de todo o concello de Muros e arredores decidiron non acudir finalmente ó encontro xa que para eles e especialmente para elas non tiña sentido se o seu ídolo non ía saír ó terreo de xogo para deleitalos. 

 

     O paradisíaco entorno que rodea o coqueto estadio José Luis Vara e a tarde soleada que se presentou no atardecer do domingo no turístico pobo de Esteiro, unido ós poucos efectivos cos que contaba o San Lorenzo para este encontro da Liga da Costa podía facer pensar ós afeccionados e xogadores locais que a chegada dos de Verdillo á súa terra era meramente turística. Pero pronto demostraron os xogadores verdilleses que ese non era o motivo da súa visita a esta fermosa vila do concello de Muros. O San Lorenzo esperaba atrás repregado a unha Esteirana que levaba o dominio do encontro pero que non encontraba a maneira de rebasar a ordenada defensa visitante. Ata que no minuto 20 de partido un sorprendente disparo lonxano dun xogador local adiantou no marcador ós de Esteiro, despois de que o balón se movera na súa traxectoria cara a portería coa mesma facilidade e intensidade coa que o fan as cadeiras dos xogadores do San Lorenzo calquera venres do ano nunhas das súas habituais saídas nocturnas, pero a recuperación dos de Verdillo chegou nun primeiro gol, 15 minutos máis tarde, digno de ser contado como se merece nesta crónica.

     E é que a combinación de pases previa á chegada do primeiro gol verdillés non fora vista aínda esta temporada en ningún encontro do San Lorenzo. Tras unha sucesión de pases con éxito que permitiron levar o balón desde a liña defensiva ata a zona de tres cuartos do equipo local con fluídez, o balón chegou a pes de “Terciopelo” Fuentefría, o rapaz de Verdillo coa súa habitual tranquilidade e elegancia levantou a cabeza como só poden facer os xogadores que contan cunha gran calidade e decidiu cambiar a orientación do xogo cun balón elevado que “Definición” Cachizo orientou co peito, un peito de ferro, un peito de ouro, despois deste control o mediocentro verdillés encarou a un xogador local e esperou a chegada de “Mec-Mec” Bolón que o dobrou pola dereita e que acabou recibindo o pase de “Definición” Cachizo. “Mec-Mec” Bolón chegou á liña de fondo e mirou cara a área como mira un toureiro ó tendido despois dun brillante capotazo e centrou a ras de chan, finalmente para rematar esta xogada apareceu “Fast and Furious” (a falta de confirmación da enquisa) Eloy que rematou de primeiras como fan os grandes lonxe do alcance das mans do porteiro local. En resumo, un gran gol de equipo.

     Na segunda metade, o San Lorenzo non combinou con tanta facilidade como na primeira parte do partido e a Esteirana conseguiu unha posesión de balón moito maior que nos primeiros 45 minutos, sen embargo, non levou moito perigo o equipo local ante a portería defendida por un seguro “Kárate Kid” Recarey. Foi no minuto 70 cando nunha rápida contra dos de Verdillo “Mec-Mec” Bolón controlou o balón pegado á liña de medio campo e puxo un bo pase ó oco ó que chegou “Playboy” Jorge Pichel que despois de regatear ó gardamallas local colocou o balón na portería paseniñamente. A partir deste momento, o San Lorenzo presentou unha férrea defensa suficiente para imporse nun encontro que pode marcar un antes e un despois na moral dos rapaces verdilleses.

     Así pois, importante victoria nesta xornada, primeira da segunda volta, a que conseguiu o San Lorenzo. Os xogadores de Verdillo loitaron para cambiar a súa inercia derrotista e finalmente conseguírono, porque como dicía Séneca, famoso político e filósofo romano coñecido polas súas obras de carácter moralista, ”Cando se está no medio das adversidades xa é tarde para ser cauto”. O vindeiro domingo nas Pedreiras o Dumbría B visitará ó San Lorenzo.

Fisterra - San Lorenzo

     Cóntase nunha crónica romana do século I d.C. que Décimo Junio Bruto, o xeneral que dirixiu as tropas romanas na campaña de invasión de Galicia, cando foi preguntado sobre cal era a visión que máis recordaba da súa longa viaxe de conquista por terras galegas non falaba de ningunha das innumerables batallas que vivira, o seu recordo máis sobrecolledor viña da visión que tivo no monte do Cabo Fisterra, alí contemplara como o sol se ía precipitando contra o mar e unha lumieira saía das augas para embelecer a paisaxe, ese recordo cravado na mente dun dos mellores xenerais romanos de tódolos tempos non fixo máis que ensalzar a lenda de Fisterra, o pobo onde o mundo chegaba ó seu fin segundo os antigos. Tamén foi o fin para o San Lorenzo no Ara Solís de Fisterra dunha primeira volta na mimosa e lívida Liga da Costa que non foi nada positiva para o equipo de Verdillo, ademáis o conxunto do “xeneral” Chema Eirís chegaba a este encontro plagado de baixas e con só 13 xogadores dispoñibles para o encontro. A pesar de todo isto, o San Lorenzo realizou un partido máis que digno ante un dos “galos” da categoría e o contundente 5-1 final é un resultado moi enganoso visto o que pasou realmente sobre o artificial terreo de xogo fisterrán.

     Moi malo foi o inicio de partido dos verdilleses, cando o mítico e ídolo dos nenos “Capitán Águila” Puñal aínda estaba saudando coas súas habituais reverencias e chistes fáciles ó colexiado e ó capitán local o 1-0 xa campeaba no marcador do Ara Solís, este duro pao foi ben levado polos fornidos lombos dos xogadores verdilleses que ofreceron unha primeira parte na que aguantaron moi ben as embestidas do cadro de Fisterra, ata que nunha das últimas xogadas deste período unha acción moi desafortunada fixo que “Miura” Killo que debutaba esta temporada no conxunto vermello introducira o balón na súa propia portería dándolle ó equipo local unha vantaxe importante antes do descanso. “Miura” Killo, o retorno do fillo pródigo, o ídolo que volve para desfrute da afección de Verdillo, un dos fichaxes máis caros da historia do San Lorenzo, din as malas linguas que o desembolso do clube de Verdillo foi duns 2 euros e unha calculadora Casio, aínda que nin Paiosaco nin San Lorenzo queren confirmar as astronómicas cifras desta operación que se converteu nun dos culebróns máis largos do pasado Nadal.

     Algo moi estrano sucedeu tamén nesta primeira metade de encontro, físicos de todo o mundo están a estudiar o incrible comportamento dos balóns do Ara Solís que cando eran tocados por “Kárate Kid” Recarey, o porteiro verdillés, parecían tomar unha traxectoria indescritible que os levaba a saír do terreo de xogo sen explicación aparente. Quizáis, o vento intenso que pululaba sobre o campo de Fisterra ofrece unha lixeira explicación a este feito paranormal pero se se analiza con detalle as rutas seguidas por eses balóns do diaño, parecía como se alguén ou algo os estivera controlando ó seu antollo. Íker Jimenez, presentador do programa máis famoso da televisión que trata sobre feitos paranormais “Cuarto Milenio”, xa se desprazou a Fisterra con uns expertos en psicofonías ante as numerosas chamadas que os espectadores presentes no Ara Solís realizaron. “Kárate Kid” Recarey terá que repetir os seus saques diante destes expertos que esperemos que atopen unha explicación racional para todo o que alí estaba sucedendo.

     No aspecto deportivo, moi ben comezou a segunda metade para os rapaces verdilleses, no minuto 15 “Tiramillas” Carlos conseguiu reducir diferencias no marcador tras un gran pase largo de “Terciopelo” Fuentefría, sen embargo aínda que con este marcador o San Lorenzo contou con moi boas ocasións de gol para igualar o resultado, foi o Fisterra quen conseguiu poñer de novo terra de por medio con un tanto a falta de 15 minutos para o final do encontro. O San Lorenzo estirou liñas e descoidou a parcela defensiva ata tal punto que dous goles máis dos locais acabaron redondeando un marcador excesivo para os méritos que fixeron ambos equipos neste partido, pero xa o dixo Friedrich Nietzsche, un dos nosos filósofos de cabeceira noutra das súas míticas frases, “A crueldade é un dos praceres máis antigos da humanidade”.

     Aínda que o San Lorenzo sumou unha nova derrota neste encontro a imaxe que amosou o equipo de Verdillo foi mellor que a que veu dando nos últimos encontros, o calendario agora vai favorecer ós verdilleses que deben aproveitar para sumar puntos e escapar da zona de perigo nos próximos encontros.