"Brigadas" Javi Pensado: "Estamos preparados para saír do descenso"

Falamos nesta ocasión con "Brigadas" Javi Pensado, extremo do San Lorenzo e ó que lle agradecemos todas as facilidades e o humor co que se empregou nesta entrevista.

-Bos días. Antes de nada queremos interesarnos pola súa saúde xa que non puido entrar nos plans do “xeneral” Chema Eirís nos últimos encontros. ¿Que lle ocorre e en canto tempo espera volver ós terreos de xogo?

Boas, sobre a miña lesión teño unha dor no abductor da perna dereita e na ingle, que me impide xogar, e estou a ser tratado polos mellores masaxistas deste país para recuperarme canto antes e poder estar de volta para principios do 2012, e comezar o ano con bo pé, xa que ó principio da tempada entre o traballo e a lesión de rodilla xa puiden participar pouco, e cando estaba empezando a xogar veume este novo problema.

-Este parón de Nadal chega nun momento clasificatorio duro para o San Lorenzo. ¿Ve o equipo preparado para saír desta situación?  

Sí, estamos preparados para saír desta situación, e segurísimo que saliremos de ela, agora ven o parón que nos ven ben para desconectar e voltar con forzas renovadas. 

-Científicos alemáns descubriron que nos xens de moitos futbolistas existe unha estrana alteración que bautizaron como “nonlledoudecabezaquemodoemoititis” que impide que os xogadores loiten balóns de cabeza, ¿cree que vostede pode sufrir esta alteración xenética no seu ADN?¿En caso de que a sufra é posible que se lle estea curando xa que o seu único gol esta temporada foi de cabeza? 

Sí, está claro que eu a sufro xa que cando lle dou algunha vez de cabeza ó balón ó pasar un tempo venme a dor, e por iso intento darlle o menor número de veces posibles, e sobre se a estou curando pode ser aínda que non sea de todo certo, xa que é crónico, pero cos adestramentos físicos e mentais do noso adestrador parece que se me está fortalecendo o cráneo e así poderei darlle un maior número de veces, ata chegar a marcar o meu primeiro e único gol con ela, gol que lle dediquei ó adestrador pola súa insistencia en que aprenda a darlle ben de cabeza. 

-O seu traballo no verán como brigadista impediulle realizar parte da pretemporada programada polo adestrador verdillés que segundo contan os xogadores foi moi dura, ¿cree que estes 300 kilómetros de campo a través que non realizou están a influir no seu rendemento deportivo? 

Non creo que estea influindo demasiado que non a realizara, aínda que algo nótase, xa que eu vin cos meus propios ollos que foi moi dura, e seguramente se a realizara estaría moito mellor do que agora mesmo estou, e quizáis sen sufrir tantas lesións. 

-¿Pódenos explicar cal é a estratexia que debemos usar en caso de que un lume se inicie cerca das nosas casas?

Lume extinguido por "Brigadas" Javi Pensado

Hai varias opcións,a primeira chamar ó 080 ou ó 112 para que se acerque rápidamente o persoal cualificado neses casos, e para intentar controlalo e que non se acerque demasiado ás casas mentres non chegan, débese facer una liña de defensa de un metro mínimo de ancho e o largo que sexa necesario, se iso non é suficiente o máis recomendable é correr para un sitio seguro, por iso lle recomendo a todo o mundo que fale co noso adestrador para que lle faga un  adestramento específico por se isto pasa estar preparado físicamente.

-Unha pregunta invade as cabezas de moita xente, ¿De que cor é un camaleón cando se mira a un espello?

Eu creo que depende do cristal no que se mire, pero esa pregunta debería ir para o noso gran capitán, o “Capitán Águila” Puñal, xa que el despois de percorrer todos os recunchos do mundo sabe moito máis, e seguramente sabería contestar esta pregunta.

-É coñecido no ambiente de Verdillo que vostede é un dos xogadores que máis espectadoras aporta nas gradas coa súa presencia .¿Por que cree que a tendencia nos últimos anos fai ver que cada vez a afluencia de xénero feminino ós encontros nas Pedreiras é menor?

(risas), eu acabo de enterarme de esa noticia, pero penso que non baixou para nada a afluencia de mulleres, aínda pode ser que aumentara, xa que cada domingo veñen máis nais xuntarse nas gradas e cotillear sobre as noticias que saen nas revistas máis vendidas do país, o que pode ser é que deixaran de vir algunha que outra rapaza xa que o campo está demasiado enlamado e os tacóns quedánselle clavados e non poden chegar ó graderío, con notable risco a sufrir un esguince.

-¿Por que desvotou a oferta que a marca Levis lle fixo para promocionar as súas bufandas?

Económicamente non me satisfacía e desvoteina, xa que a parte de eso son máis de fulares e Levis non os fabrica.

-Volvendo ó fútbol, son moitos os xóvenes que soñan con compartir vestiario algún día co gran “Capitán Águila” Puñal, ¿cóntenos como de especial é cambiarse no mesmo espacio cerrado que o fai el?

É unha sensación que non sei explicar, pero é moi especial, ver un home como el, que fai o ben polo mundo, telo tan cerca e en paños menores moitas veces, temos moita sorte os xogadores do San Lorenzo por poder xogar con el, e sobre todo compartir vestiario, todos estamos desexando que bote unha das súas habituais ventosidades, inundarnos dese fedor tan característico que expulsa el e que nos deleite coas súas míticas risas. Sen dúbida poder xogar con el e compartir vestiario é o mellor que me puido pasar ao longo da miña carreira deportiva.

-Moitas gracias por querer participar nesta entrevista e que pase unhas felices festas de Nadal. Finalmente deixámoslle unhas liñas para que exprese o que lle apeteza e se despida como merece a súa calidade humana e deportiva.

Moitas gracias a vostede(que me gustaría saber como a todos os do equipo de quen se trata)pola entrevista, feliz Nadal a todos e espero que o ano que ven sexa moito mellor para o San Lorenzo e que saiamos desta situación complicada. Foi un pracer contestar as preguntas, e gracias por este magnífico blog, que siga así, aínda que esperemos que poida facer as crónicas falando de vitorias. Un saúdo.

San Lorenzo - Malpica

     “Se atopas un camiño sen obstáculos desconfía. O probable é que non conduza a ningunha parte”, esta sentenza de Constancio C.Vigil, escritor de literatura infantil e empresario uruguaio, representa como poucas a situación dos de Verdillo nunha temporada que parece abocada a unha loita desaforada ata o final da mesma pola permanencia na categoría. E é que San Lorenzo e Malpica citáronse no encontro da 16ª xornada da lerianta e procreadora Liga da Costa, nun encontro no que os locais necesitaban puntuar porque a súa situación clasificatoria así o esixía, pero o Malpica pasou coma un ciclón polo campo de As Pedreiras nunha primeira metade na que sentenciaron o encontro en tres accións a balón parado, golpeando ós de Verdillo precisamente onde son máis fortes e prolongando desta maneira a mala racha que persegue ós “rapaces de vermello”.

     Os dous equipos contaban con numerosas baixas para a disputa desta xornada pre-nadal do campionato, pero foi o Malpica, un dos equipos con máis tradición na costa, o que comezou máis metido no encontro e o que dominou na primeira metade do mesmo. Ten que solucionar o San Lorenzo os problemas iniciais que sempre lles xeneran os equipos rivais que conseguen adiantarse con demasiada frecuencia moi cedo no marcador. Esta vez non foi unha excepción e o Malpica adiantouse con dous goles despois de respectivos saques de esquina e sorprendendo ós locais con perigo en cada acción a balón parado, en algo que hasta o de agora estaba a ser un dos puntos fortes do San Lorenzo na Liga, as xogadas de estratexia. Un terceiro golpe en forma de falta directa á media hora de encontro fixo parecer imposible unha remontada que efectivamente estivo moi lonxe de chegar.

     Comezaron a segunda metade os xogadores locais con máis chispa, pero aínda así este ímpetu non foi suficiente para acercarse nun marcador claramente decantado a prol dos de Malpica. “Capitán Águila” Puñal eterno perigo nas xogadas a balón parado para as defensas rivais, mandou ó ceo dos balóns a mellor ocasión coa que contaron os locais nun remate a boca de xerro na área pequena que non tivo o éxito desexado. Despois, polémica coa expulsión de “Gladiator” Marcos, co que tivo moitos problemas o colexiado para apuntar o seu número xa que, como sempre ocorre co dianteiro, as toneladas de terra e barro que estaban pegados á súa camisola facían imposible diferenciar unha cifra lexible no seu lombo, e polémica tamén coa posible agresión a “Playboy” Jorge Pichel que tivo que saír do terreo de xogo magullado por un golpe recibido na cara.

     Pouco máis, só dicir que unha vez un campesiño tiña unha mula xa vella que un día caeu nun pozo da súa finca. O campesiño ó ver o que sucedía moi apenado decidiu chamar ós seus veciños e contoulles o que estaba pasando, pediulles que lle axudaran a enterrar a mula no pozo para que non continuara sufrindo. Cando comezaron a palexar terra sobre o pozo a mula púxose histérica, pero nese dramático momento unha idea veu á súa mente: ”Debo sacudirme e subir sobre a terra”. Isto fixo a mula unha palexada tras outra. “¡Sacúdete e sube, sacúdete e sube, sacúdete e sube!”, pensaba animándose a sí mesma. Non importaban canto de dolorosos foran os golpes da terra e as pedras sobre o seu lombo, ou o terrible da situación, a mula seguiu loitando contra o seu pánico e continuou con fe inesgotable sacudíndose e subindo. Os homes sorprendidos acabaron comprendendo a estratexia da mula, e iso animounos a seguir palexando. Pouco a pouco conseguiu chegar ata o punto no que puido saír dun brinco das paredes daquel pozo. A terra que ía a enterrala converteuse finalmente na súa salvación, todo pola maneira exemplar en que se enfrontou á adversidade.

     Non deben baixar os brazos os xogadores do San Lorenzo, agora as festas de Nadal marcan un parón que os debe facer reflexionar para comezar a segunda volta do campionato con forzas renovadas loitando contra a adversidade como fixo a mula.

Club do Mar - San Lorenzo

     Goliath era un soldado xigante do exército filisteo que medía 2,90 metros de altura e que loitaba cunha espada que pesaba 6,8 kilogramos tendo en conta só a súa folla de ferro, durante corenta días cada mañá e cada atardecer, o temible guerreiro desafiaba a Israel para que presentara un home que loitase contra el nun combate corpo a corpo, o resultado desta loita determinaría que exército chegaría a ser servo do outro. Ningún soldado israelita tiña suficiente valor como para enfrontarse ó xigante, ata que David, un humilde pastor iluminado polo espírito de Deus fixo fronte ó seu reto. O pequeno David cheo de valentía lanzoulle unha pedra coa súa honda ó xigante Goliath que se lle fundiu na fronte e que o fixo ficar morto sobre o terreo. Esta coñecida parábola bíblica era á que os xogadores do San Lorenzo se tiñan que agarrar para manter a fe nas súas posibilidades no encontro da 15ª xornada da sacerdotal e virachaquetas Liga da Costa que ós ía a enfrontar no Municipal de Paiosaco ó Club do Mar de Caión, quizáis o equipo que mellor individualidades presenta en todo o campionato costeiro e que é o gran favorito para levarse o título.

     Os xogadores locais que chegaron ó campo de Paiosaco nos seus coches de marca Audi regalados pola directiva do club caionés, demostraron na primeira metade do encontro o motivo da súa boa situación clasificatoria e conseguiron levar o dominio do xogo e dispoñer das mellores ocasións nestes primeiros 45 minutos. Sen embargo, os dous goles que conseguiron chegarían en accións desafortunadas por parte dos xogadores do San Lorenzo que parecían bastante nerviosos neste encontro diante do potencial ofensivo do Club do Mar. Con este 2-0 chegouse ó descanso do partido e os xogadores de ambos equipos puideron volver a disfrutar das comodidades dos vestiarios do campo de Paiosaco, nos que un jacuzzi, varios cadros de Goya, unha bañeira de augas termais e un xardín botánico cheo de plantas asiáticas buscan facerlle máis sinxelo o descanso ós futbolistas dos dous equipos cando xoga o Club do Mar como local nestas instalacións.

 

      Dispostos a darlle a volta ó marcador saíron deste flagrante vestiario os rapaces verdilleses na segunda metade do encontro, pero como dixo o escritor e bioquímico estadounidense Isaac Asimov, “Negar un feito é o máis fácil do mundo. Moita xente o fai, pero o feito segue sendo un feito”, e absurdo sería negar que o dominio do partido seguiu sendo do conxunto local que se está a mostrar como unha máquina case perfecta nos encontros que disputa no seu terreo de xogo. Así pois, o Club do Mar conseguiría un novo tanto que levaría o definitivo 3-0 ó marcador. Neste segundo acto de encontro o San Lorenzo contou con algunha boa ocasión para estrearse neste partido pero nin o venerado “Capitán Águila” Puñal, nin “Tiramillas” Carlos acertaron coas súas ocasións. Ademáis é de destacar a boa parada de “Peinado loco” Puyol no lanzamento dun penalti nos últimos minutos de encontro co que evitou que o cuarto tanto se elevase no marcador electrónico de alta definición e con acceso a Internet co que conta o equipo local. Pouco despois o partido esmorecería e o helicóptero que levou a unha boa parte dos directivos do Club do Mar ó estadio puidose elevar de novo feliz e levalos a todos ós seus palacios donde celebraron entre chamapagne francés e tapas do máis caro caviar unha nova victoria para o seu proxecto.

     Máis alá do encontro destacable é a diferencia de presupostos entre ambos equipos, a aparente pouca importancia que se lle da no Club do Mar ó feito de perder un balón contrasta coas compulsivas medidas que se toman no clube de Verdillo cando se produce este feito xa que a directiva do San Lorenzo ten preparado un “protocolo de desaparición”, polo cal se un balón non é atopado nas seguintes 24 horas desde a última vez que foi visto inícianse unha serie de redadas polo monte e de visitas ás casas máis cercanas ó campo de fútbol por se alguén se dignara a gardar alí o añorado esférico, en caso de non obter resultado con estas accións, a policía e os bombeiros de Carballo e inclusive algún detective privado son informados e a búsqueda continuaría coa axuda destes profesionais cualificados.

     Non puido ser nesta ocasión a sorpresa, pero a semana que ven no campo de As Pedreiras o San Lorenzo intentará conseguir de novo os 3 puntos ante outro complicado rival, o Malpica.

San Lorenzo - Corme

     Nova tarde polémica e emocionante de fútbol a que puido ver todo aquel que se decidira a pasar polo campo de As Pedreiras para presenciar o encontro da 14ªxornada da suorenta e falcatrueira Liga da Costa entre o San Lorenzo de Verdillo e o Corme, un dos equipos máis peculiares do campionato, os seus xogadores que contan cunha gran calidade individual non se destacan precisamente pola súa motivación para adestrar algo que quizáis lles impida chegar a cotas máis altas nesta liga.

     A primeira metade non comezou ben para os xogadores locais, o Corme levou o dominio do encontro e creou as mellores ocasións durante todo este período. Desta maneira foron os visitantes os que se adiantaron no marcador no minuto 20 despois dunha rápida contra que non foron capaces de deter os xogadores do San Lorenzo. Pero os locais non se viñeron abaixo e conseguiron o empate antes do final dos primeiros 45 minutos nunha xogada a balón parado como xa é tradición nos vermellos. Nesta ocasión foi “Gladiator” Marcos quen conseguiu no segundo pao despois dun saque de esquina igualar o duelo, o dianteiro atopábase só na área pequena no momento do remate, quizáis porque os 8 xogadores do Corme que se atopaban na área nese momento estaban embaucados nunha férrea marcaxe sobre o gran “Capitán Águila” Puñal ante o perigo dos seus remates de cabeza xa míticos na costa, porque xa é sabido que como dicía Patrick Süskind, polifacético escritor e guionista alemán, “Unha obsesión pódete levar ó borde da tolemía e guiarte directamente á perdición”.

     Intensísima e polémica foi a segunda metade do encontro. O San Lorenzo conseguiría adiantarse no marcador ós 10 minutos deste período, despois de que un gran centro de “Gladiator” Marcos, fora rematado na área por “Tiramillas” Carlos que chegou con moita forza e en carreira para levar o balón ás redes da portería defendida polo voluminoso porteiro visitante. Uns minutos máis tarde o Corme conseguiría empatar despois dunha boa cabezada tras unha falta lateral e o partido despois dese feito converteuse nunha sucesión de polémicas e leas que fixeron que o xogo se cortara cada unha media de tempo de 15 segundos aproximadamente e que impediu que o marcador se volvera mover ata o final do partido. Ademáis, cabe destacar que o colexiado do encontro necesitou tomar varias pastillas de “Gelocatil” xa que sufría unha gran dor de cabeza ante as numerosas protestas que recibiu por parte de ambos equipos neste tramo final de encontro, tamén foron varios os xogadores de ambos bandos que necesitaron a inxestión de píldoras “Juanola” para poder continuar protestando, xa que eran moitos os “galos” que se comezaban a oír nas voces dos persistentes futbolistas.

     Tamén se produciu outro importante feito neste encontro. “Corazón de León” Adrián, que fixo un gran partido, sufriu un duro golpe que o fixo laiarse de maneira vehemente, como todo o que el fai, sobre o terreo de xogo. Foron varios os xogadores do Corme que se puxeron a rezar de xeonllos sobre o enlamado campo de Verdillo nese momento para que non lles tocara a eles sufrir a posible vinganza do lateral, o ceo comezou a chorar con máis forza nese intre, tamén as nubes que o cubrían volvéronse máis escuras presaxiando unha forte tormenta, pero o rapaz de Verdillo demostrou a súa madureza persoal e tragou toda a furia para centrarse soamente no estrictamente deportivo e a natureza deixou de mandar estas sinais vitais que anticipaban unha desgracia que en outra época sería case inevitable. Moi destacable tamén foi a actuación de “Matalobos” Casillero no centro zaga verdillesa neste encontro, o defensa que tivo a sorte de xogar ó lado de “Capitán Águila” Puñal, demostrou porque é considerado como un dos poucos homes no planeta capaces de aguantar unha loita man a man contra Chuck Norris. Ademáis, conta a lenda que os dianteiros que se enfrontan a el non conseguen conciliar ben o sono durante varios días xa que se espertan en suores fríos e despois de sufrir terribles pesadelas nas que imaxinan que “Matalobos” Casillero os estará observando sentado impasible nas súas habitacións cando esperten, no que se convertía nos seus soños, nunha marcaxe infinita.

     O clube máis rico da categoría, o Club do Mar de Caión será o próximo rival do San Lorenzo, a diferencia de presupostos non será un obstáculo para os humildes rapaces verdilleses que a bo seguro loitarán contra as adversidades e contra os petrodólares para sacar un resultado positivo este vindeiro sábado.

Sofán - San Lorenzo

     Chegou na 13ªxornada da trepidante e vangloriada Liga da Costa o día do derbi carballés. Sofán e San Lorenzo atopáronse no campo de O Carral ante un numeroso xentío que ateigou as gradas e disputaron un encontro cargado de tensión tanto no campo como fora del, como sempre sucede neste tipo de enfrontamentos directos, entre dous pobos veciños que disfrutan nunha eterna rivalidade. Cabe destacar que na previa deste encontro as autoridades sanitarias prohibiron a algunhas persoas, a maioría xubilados, acudir ó campo sofanista ante o que foi un encontro declarado pola Federación Galega de Fútbol como “partido de alto risco para débiles de corazón”. Estas baixas foron moi ben tomadas polos propietarios do bar máis cercano ó campo de O Carral que encheu as súas mesas de numerosas partidas de dominó e de tute, aínda que xa se sabe que os xubilados teñen a estrana capacidade de poder estar máis de 8 horas nun bar xogando a partida e consumir soamente un pequeno chupito de caña de herbas, producindo máis desgaste nos asentos do local que beneficios na caixa do mesmo.

     Centrándonos no deportivo, comezaron moito máis metidos no partido os xogadores locais que nos primeiros minutos moveron o balón dunha maneira vistosa e puxeron en moitos apuros ó San Lorenzo que só podía limitarse a deixar pasar o tempo ante esta avalancha inicial de xogo do Sofán. Finalmente no minuto 15, despois dun saque de esquina que foi rexeitado pola defensa do San Lorenzo unha boa volea desde o borde da área adiantou ós locais no marcador dunha maneira merecida. Neste período inicial do encontro “Gladiator” Marcos foi víctima da súa propia vehemencia, o árbitro nesta ocasión foi o peor parado nas súas airadas protestas, os seus berros que firmaría o mesmísimo Plácido Domingo escoitáronse en pleno centro da capital carballesa que se atopa a varios quilómetros de distancia, creando o pánico entre a poboación ante o que parecían os gritos desesperados, que viñan do ceo, dalgún home que profanaba nun idioma inintelixible. 

 

     Pouco a pouco despois do gol local, o equipo do “xeneral” Chema Eirís foise asentando sobre o que parecía un terreo de xogo bastante esvaradizo e o partido foise igualando ós poucos. Os bos síntomas para os rapaces de Verdillo chegaron cando “Capitán Águila” Puñal, como no patio da súa casa no campo de O Carral ante as numerosas visitas que xa realizou a este estadio ó longo da súa dilatada traxectoria costeira, comezou a despexar balóns co seu prominente cráneo de ouro, aínda que estranamente durante este encontro non puido contribuír con perigo en ataque xa que a veterana defensa do Sofán fixo moi difícil a loita polos balóns aéreos e iso notouse no pouco perigo que o San Lorenzo demostrou a balón parado.

     Na segunda metade, o guión do encontro non cambiou en demasía con respecto ó dos últimos minutos do primeiro acto e a igualdade foi a nota predominante entre ambos equipos. O San Lorenzo buscaba desesperadamente un gol que non chegaba a pesar de que contou con algunhas ocasións moi claras e o partido parecía agonizar sen posibilidade de cambio no marcador. Pero case no desconto, todo cambiou. “Catapulta Infernal” Chucho realizou un dos seus habituais saques de banda asasinos e colocou o balón na área pequena do conxunto local, aínda que ante o estreito do terreo de xogo de O Carral practicamente non necesitou nin de torcer a columna no seu habitual escorzo, e alí “Tiramillas”Carlos desatado durante todo os minutos que participou no encontro introduciu de maneira sufrida e con moita fe, o balón na portería do Sofán conseguindo un empate que soubo a gloria nos de Verdillo. O San Lorenzo conseguiu este empate a base de loita encarnizada porque como dixo Luís López de Mesa, escritor e político colombiano, unha vez: “O espírito non só da de sí segundo o que teña, senón tamén segundo o que de el se demande”.

     Con este empate, o partido esmoreceu e os dous equipos veciños non volverán a xuntar os seus camiños ata o encontro que os volva a enfrontar na segunda volta en terreo verdillés. Antes, a vindeira semana o San Lorenzo volverá ó seu feudo de As Pedreiras e alí o Corme será o rival que visite ós rapaces vermellos.

San Lorenzo - Camariñas

     Boa tarde de fútbol chea de emoción e intensidade a que se viviu no campo de As Pedreiras no partido correspondente á 12ª xornada da estresante e ruidosa Liga da Costa que enfrontou ó San Lorenzo de Verdillo e ó líder da categoría o Camariñas que conseguiu unha victoria moi sufrida diante duns bravos rapaces verdilleses que loitaron con uñas e dentes contra un duro rival e contra a sorte que parece que esta temporada lles está sendo esquiva ós xogadores do San Lorenzo. A sorte, un factor que ninguén pode controlar como xa dixo Héctor Góngora nunha recordada frase que di “Hasta nas flores existe a diferencia de sorte. Unhas embelecen a vida e outras adornan a morte”.

     Na primeira metade despois dun inicio de partido trepidante e polémico o San Lorenzo conseguiu adiantarse no marcador dunha maneira clásica no conxunto de Verdillo. “Terciopelo” Fuentefría aproveitou un dos poucos momentos da súa vida no que non estaba a ser entrevistado por ninguén para sacar unha falta lateral que foi rematada como non podía ser de outra maneira por “Capitán Águila” Puñal, o seu cabezazo supersónico cheo de veleno foi repelido polo gardameta visitante nunha excelsa estirada, pero para aproveitar o seu rexeite por alí pasaba como vido da nada, sen querer molestar a ninguén, como de puntillas “Brigadas” Javi Pensado que tamén de cabeza conseguiu no rexeite o seu primeiro gol da temporada, enchendo así de ilusión as poboadas gradas de As Pedreiras e facendo pensar a todos os que alí estaban que a sorpresa era posible.

     Pouco durou esta alegría 10 minutos despois do gol local, o Camariñas igualaría o duelo e a partir dese momento o encontro encheuse de tensión e o fútbol converteuse nunha “pequena batalla” sobre terreo verdillés. Neste escenario os xogadores locais pertencentes á escola estoica atoparon o seu escenario perfecto. Os estoicos eran unha estirpe de filósofos da antiga Grecia que defendían que só alcanza a liberdade e felicidade absoluta aquel que é alleo ás comodidades da vida e que vive lonxe de calquera luxo material. Así pois, “Gladiator” Marcos claro discípulo desta escola acabou o encontro vestido cunha camisola diferente á do resto de xogadores presentes sobre o terreo de xogo, a súa loita levouno a encher de terra unha vestimenta que quizáis nunca máis volva a recuperar a súa cor natural e que acabou o partido pesando o dobre do habitual. Tampouco nos podemos esquecer de “Corazón de león” Adrián, na súa salsa disfrutou nesta tensión como disfruta un neno cando proba a súa primeira piruleta, discutiu a pracer, e puido ensalzar con ganas todas as virtudes que o converten nun dos maiores guerreiros da costa.

     No medio de tódalas leas, protestas e lesións varias, moitas ocasións tivo o San Lorenzo para adiantarse de novo no marcador, en especial foi “Capitán Águila” Puñal quen levou moito perigo cos seus cabezazos levados a cabo co seu cráneo de ouro, pero como contamos ó principio desta crónica a sorte foille esquiva ó conxunto do “xeneral” Chema Eirís e nunha contra dos visitantes onde se produciu un claro agarrón sobre o capitán verdillés, o Camariñas logrou un segundo tanto que tocou moito a moral do San Lorenzo que se viu de súpeto por debaixo no marcador dunha maneira inxusta. Nos últimos minutos co conxunto local volcado chegaría o definitivo 1-3 nunha acción na que despois dun bote estrano do balón, o xogador visitante aproveitou para superar por arriba a “Peinado loco” Puyol que non puido facer nada ante esta mostra de calidade individual. O que quedou en evidencia nestes goles do Camariñas foi a rede da portería de As Pedreiras que se viu en ambos remates atravesada polo balón, quizáis danada pola furia que demostran os xogadores do San Lorenzo en cada adestramento. Espérase unha colecta solidaria en Verdillo para axudar cos costes da compra dunha nova rede xa que este sería un gasto excesivo para o axustado presuposto do San Lorenzo, en caso de que o recadado non sexa suficiente quizáis unha pequena incursión nunha noite escura dalgún directivo verdillés en algún porto pesqueiro sexa suficiente para solucionar o problema.

     Agora espera a semana do derbi, o Sofán será o próximo rival dos de Verdillo nun partido que sempre é o máis esperado polos xogadores e afeccións de ambos equipos e no que a bo seguro se vivirán emocións fortes sobre o terreo de xogo.

"Terciopelo" Fuentefría: "Inspírome no toque de balón do noso capitán"

Falamos con "Terciopelo" Fuentefría un dos homes máis destacados neste inicio de temporada no conxunto verdillés. 

-O inicio de temporada foi difícil para o San Lorenzo aínda que parece que nas últimas xornadas están a revertir a situación con bos resultados, ¿como pode explicar este principio con tantas dúbidas?

Os primeiros partidos foron moi complicados xa que a pretemporada non é que fose especialmente boa, moitos amistosos...poucas victorias e eso no equipo creou dudas, comezábamos os partidos medio durmidos e eso fixo que os dous primeros encontros de liga os perdesemos xa nos 20 primeiros minutos, a raíz deses dous partidos o equipo cambiou e empezamos a xogar bastante mellor, comezamos a ganar partidos e creo que ahora estamos bastante ben (sacando o partido contra o Baio que foi un desastre)nos outros plantamos cara en case todos e creo que deberíamos ter máis puntos pero quizáis non estamos tendo toda a sorte que se necesita.

-Vostede estase a mostrar esta temporada como un futbolista polivalente pois está a xogar en diferentes posicións, ¿pero donde se sinte máis cómodo sobre o terreo de xogo?

Estou xogando moito na banda, e non me gusta nada. No medio xoguei practicamente toda a vida e estou máis cómodo xogando alí, pero de media punta é o posto onde mellor me atopo.

-A súa camiseta co número 10 é unha das máis vendidas nas tendas do clube,¿que sinte ante este apoio dos e das fans?

(risas)...supoño que será porque o 10 é un número moi bonito e non polo xogador que o está levando.

-Non só eso, cada día que pasa máis adolescentes intentan copiar o seu peinado de fantasía, ¿que xel fixador lles recomenda?

Eu recomendo o xel Wash & go que é o que utilizo eu, e pódese apreciar perfectamente no meu pelo que é moi eficaz para un peinado perfecto pero teño que decir que o xel máis usado no vestuario do San Lorenzo é o H&S for men.

-O terciopelo é un tipo de tela coñecida pola súa elegancia e suavidade, ¿síntese identificado co apodo futboleiro que se lle outorgou neste blog?

O apodo gústame, cando coñeza o autor deste blog pagareille unhas copas polo ben que me trata...así que espero que dea a cara pronto para poderllas pagar ó señor entrevistador.(risas)

      Traxe de terciopelo que non "Terciopelo"

-Os seus lanzamentos de falta son temidos en toda a costa, ¿en que xogador se fixa á hora de realizalos?

Por suposto, no toque de balón do noso capitán, se non fose porque é un cabeceador nato realizaría el todos os saques de falta seguro.

-Intentamos contactar con vostede para realizar esta entrevista o sábado pola mañá pero foinos imposible, ¿pode explicarnos o por que desta situación?

Os venres normalmente son noites moi intensas, nas que paso toda a noite bailando e buscando rapazas para que nos acompañen nas gradas todos os domingos, e os sábados pola mañá necesito reposar para que as resacas non sexan tan duras.

-Está próximo o derbi contra o Sofán, vostede como verdillés de corazón supoñemos que estará moi motivado ante este acontecemento.

Pois sí, son de Verdillo e sigo dende pequeno o equipo e os derbis sempre son algo especial. Espero poder chegar a xogar este partido e que o equipo gañe o derbi porque nos dará moral para o duro calendario que nos queda para acabar a primeira volta.

-O seu debut na selección da costa foi bo segundo narran as crónicas, ¿que se marcaría vostede como obxetivo prioritario, superar con esta selección as internacionalidades de Íker Casillas na selección española de fútbol ou pola contra  coñecer a Sara Carbonero?

Creo que sobra contestar a esta pregunta...obviamente coñecer a Sara Carbonero.

-¿É certo o que se rumorea de que os duros adestramentos do “xeneral” Chema Eirís estano convertendo nun xogador moito máis loitador, ademáis de nun portento físico?

(risas) a verdade e que tras unha dura pretemporada na que os entrenamentos foron excesivamente físicos atópome moi ben e eso axuda moito á hora de loitar polos balóns cousa que é moi importante nesta categoria e especialmente no noso campo, estoume plantexando a participación nalgunha maratón de atletismo para o ano que ven.

-Moitas gracias “Terciopelo”, por último dámoslle a oportunidade de despedirse dunha maneira elegante como é o seu fútbol.

Pois nada, moitas gracias por facerme a entrevista. Solo queria pedir á afección que nos veña animar todos os partidos, especialmente os dous seguintes xa que serán moi difíciles de cara a conseguir puntos pero estou seguro que co seu apoio conseguirémolo.

Baio - San Lorenzo

     Pésimo partido o realizado polo San Lorenzo de Verdillo no encontro correspondente á 11ªxornada da brava e teimuda Liga da Costa que se disputou na localidade de Baio ante un equipo local que desplegou un bo fútbol e que foi o xusto merecedor da victoria neste emparellamento.

     Mal comezaron as cousas na previa do encontro para os de Verdillo ante a sorpresiva ausencia do grande “Capitán Águila” Puñal, nesta ocasión non foi un tour solidario o que o fixo caerse da convocatoria senón unha pequena enfermidade. Este feito tira por terra moitas das teorías que se estaban a crear sobre “Capitán Águila”, algunhas delas apuntaban a que a Teoría da Evolución de Charles Darwin estaba a seguir o seu curso e co capitán verdillés unha nova especie máis evolucionada, unha raza superior á do Homo Sapiens Sapiens, acababa de chegar á Terra e acabaría colonizando os catro puntos cardinais da mesma. Outros científicos defendían que con “Capitán Águila” Puñal o mito do superhome do que comezou a falar o filósofo alemán Friedrich Nietzsche tomaba forma. Nietzsche defendía que o home é unha ponte entre o animal e o superhome e que no medio hai un abismo de diferencias, dicía que o superhome chegará cando os homes excepcionais se atrevan a transformar os antigos valores e a crealos novos, o que coincidía plenamente coa traxectoria que estaba a seguir no mundo do fútbol o capitán verdillés, pero esta pequena enfermidade demostra que se é certo que o ser humano evolucionou con el, a mellora da raza debe de ser moi leve pois os virus atacan por igual a ambas especies. 

 

     Se contamos todo isto nesta crónica e para evitarnos en parte falar do pobre espectáculo vivido onte no estadio Platas Reinoso de Baio, o equipo branco e azul foi moi superior ó San Lorenzo nunha primeira metade na que así e todo, o conxunto de Verdillo puido igualar o 1-0 inicial cunha gran ocasión coa que contou “Coberturas” Dubra que enviou ó pao longueiro da coidada portería defendida polo porteiro local, un rexeite que na área pequena pedía a berros por un rematador. Todo puido cambiar con esta ocasión aínda que como di unha das máis famosas leis de Murphy, “A suposición é a nai de tódolos erros”. Pouco despois un segundo gol de bela factura conseguido polo Baio fixo pasar pola mente de todos os xogadores verdilleses, que aínda se lamentaban pola anterior ocasión perdida, outra frase de Antonio Machado, poeta español da “Xeneración do 98”, que quizáis representaba mellor a calidade do momento, Machado dixo unha vez, “soñar non costa nada o que costa é despertar e facer realidade os soños”.

     O final práctico do encontro produciuse ó fío do descanso cando un posible erro arbitral desencadeou a acción que orixinou o terceiro gol para o conxunto local. Este feito desembocou nunha serie de protestas nos xogadores verdilleses que acabaron co gardameta vermello “Kárate Kid” Recarey na ducha antes de tempo. Varios sacerdotes que se encontraban nas gradas do Platas Reinoso de Baio están a rezar actualmente pola alma de “Kárate Kid” Recarey que no medio do seu enfado lanzou unha serie de inxurias cara ó ceo que practicamente non deixaron descansar tranquilo a ningún dos benditos que forman o santoral cristiá. Sen embargo, “Kárate Kid” bo cristiá xa pediu perdón á comunidade liderada polo Papa Benedicto XVI, xa que non era el quen lanzou eses improperios senón que nese momento se sentía como posuído por un ser maligno que o fixo vociferar con tanta forza e rabia. Algún xogador dos presentes no terreo de xogo xa declarou no post-partido que un estrano olor a xofre invadiu o campo nese momento, polo que a versión dada polo gardamallas verdillés cobra unha forza inesperada.

     Na segunda metade, un cuarto tanto redondearía o marcador final deste encontro para esquecer do San Lorenzo. Novas metas se deben marcar os rapaces verdilleses nos próximos encontros, o Camariñas líder da liga visitará as Pedreiras o vindeiro domingo nun partido no que os locais non terán nada que perder.

San Lorenzo - O Pindo

     Importante paso o dado polo San Lorenzo na 10ª xornada da pizpireta e enrevesada Liga da Costa despois de que os rapaces comandados polo “xeneral” Chema Eirís conseguisen a victoria no encontro disputado no campo das Pedreiras, que en esta ocasión presentaba un aspecto máis que digno, que ós enfrontou ó equipo do concello de Carnota de O Pindo. O partido foi en liñas xerais cómodo para o equipo local que conseguiu un triunfo por 2-0 con susto xa que a traxedia sobrevoou durante uns minutos o terreo de xogo verdillés, pero antes deste histórico feito ó que se lle dará a importancia que se merece outras xogadas e accións de mérito foron dignas de ser narradas e exaltadas nesta crónica.

     Moi pronto se puxo de cara o partido para os rapaces verdilleses, “Definición” Cachizo resolveu no minuto 10 de encontro con acerto un tiro que cruzou a área e que se colou inapelable ante a mirada impotente do gardamallas visitante que só puido contemplar como o balón topaba con forza contra a magullada rede da portería das Pedreiras, pero o feito verdadeiramente relevante foi a acción que orixinou esta oportunidade de gol que “Definición” non perdoou e que merece un análise a parte pola súa habitual relevancia nos encontros que disputa o San Lorenzo.

     E esa acción non é outra que un saque de banda, un simple saque de banda, unha das xogadas máis despreciadas no mundo do fútbol, que “Catapulta Infernal” Chucho converte nunha arte e nun perigo constante para os equipos rivais ante a violencia coa que o balón sae despedido das súas mans quen sabe se feitas dalgún tecido diferente ás do resto de seres humanos do planeta. O protocolo é sempre o mesmo, “Catapulta Infernal” Chucho achégase con sorprendente calma ó lugar desde onde se vai producir o temido saque de banda, colle o balón con cariño, cun cariño que non parece anunciar o que posteriormente vai suceder, coas dúas mans agarra o esférico e ahí comeza un estrano contoneo que recorda ó dunha serpe cando enfurecida comeza o seu ataque, sen coller ningún tipo de carreira nin nada que se lle pareza e simplemente con este chamativo movemento, de súpeto e como saído do vacío máis absoluto, o balón sae despedido das súas mans a unha velocidade tan estremecedora que está facendo pensar ós dirixentes da Federación Galega de Fútbol en permitir o uso de cascos nos xogadores de ambos equipos cando se produza esta acción ante as numerosas conmocións e mareos que sufren os valentes que se atreven a meter a cabeza no medio destes obuses.

     Entre saque de banda e saque de banda, outras cousas sucederon no encontro. No minuto 35 “Terciopelo” Fuentefría aproveitou o saque dunha falta lateral para poñer na mítica cabeza do solidario “Capitán Águila” Puñal un balón que este último non desaproveitou e que colocou de forma milimétrica lonxe do alcance dun porteiro visitante ó que lle parecía estar vivindo un soño nese momento, xa que un dos seus ídolos da infancia estaba a marcarlle un tanto que puido ver en directo e en primeira persoa, algo que seguro desexara moitas veces ó longo da súa vida. Todos eran felices nese momento, pero pouco despois todo cambiaría.

     “Kárate Kid” Recarey nunha das súas habituais saídas da portería desenfrenadas e asesinas case acaba coa vida do mítico “Capitán Águila” Puñal que sufriu un impacto que fixo tremer os pilares dos humildes vestiarios das Pedreiras e que encolleu os corazóns de todos os que viron este brutal choque de trens en directo. “Pilates” Anxo ante o sufrimento agonizante do seu capitán que non conseguía respirar de maneira limpa non dudou en xogarse a súa propia vida e colocouse debaixo da fornida espalda do mítico capitán verdillés, converténdose desta maneira na persoa que salvou a “Capitán Águila” Puñal e no heroe de toda a humanidade. “Pilates” Anxo nun feito que o honra non quixo recibir halagos pola súa valerosa acción e despois do encontro apelou á frase do almirante da Mariña de Guerra do Perú durante o s.XIX Miguel Grau que dixo unha vez, “se din que os heroes son coma min, é mentira que os heroes existan”.

     Dúas victorias consecutivas adornan a traxectoria do San Lorenzo, un complicado partido en Baio o vindeiro domingo pode marcar o definitivo resurxir dos rapaces verdilleses na competición costeira.

Corcubión - San Lorenzo

         Conta a historia que un exército francés de 1000 homes invadiu o pobo de Corcubión a principios do s.XIX sabendo que tanto este bravo pobo como o seu veciño de Cee estábanse preparando para velar armas na súa contra, a violencia deste ataque levou ás xentes de Corcubión a refuxiarse no monte ata que unha partida de marines británicos axudou ós habitantes deste pobo a recuperar a normalidade perdida unha semana despois. Dous séculos máis tarde uns valentes rapaces de Verdillo chegaron ó Novo Cubeleiro, coqueto estadio con vistas ó mar, para loitar pola conquista de 3 puntos na 9ª xornada da prestixiosa e maquiavélica Liga da Costa, a conquista foi posible despois dun partido tenso e disputado.

         O San Lorenzo chegou a este partido plagado de baixas, quizáis a máis chamativa era a do adorado por fans de toda a costa “Capitán Águila” Puñal que se atopaba en algún lugar de América do Sur loitando para evitar que se siga coa deforestación da selva do Amazonas, todos estamos preocupados por el polo perigo desta viaxe pero o seu corazón solidario non coñece de riscos. Ademáis a súa baixa provocou que por primeira vez no que vai de temporada o pé e non a cabeza fosen o medio máis usado no xogo do conxunto verdillés, xa que as estadísticas con “Capitán Águila” Puñal son demoledoras, 4 de cada 5 balóns que toca son co seu privilexiado cráneo feito a proba de bombas, segundo contan as chamativas estadísticas do canal televisivo “La sexta”.

Falando do puramente futbolístico o encontro foi moi igualado en liñas xerais. Na primeira metade o San Lorenzo conseguiu adiantarse no marcador gracias ó gol de “Gladiator” Marcos que loitando como só el sabe, conseguiu facerse un oco entre os defensas locais e conectou un bo disparo desde fora da área que despois de rebotar nun xogador rival se acabou colando paseniño nas redes da portería do Corcubión. A celebración deste gol foi das máis accidentadas que se recordan, pois “Gladiator” Marcos necesita de contacto físico extremo en canto entra nun terreo de xogo e polo tanto as celebracións dos seus goles convértense en perigosas danzas cheas de codazos, empuxóns e cargas legais varias nas que o dianteiro disfruta e se ensalza.

Un feito que será recordado produciuse pouco antes do final deste primeiro acto de encontro, “Pilates” Anxo sustituto de “Capitán Águila” Puñal no centro da defensa verdillesa despexou un balón con tal violencia e brutalidade que conseguiu facelo desaparecer máis alá do horizonte. Científicos da NASA reunidos na súa sede central en Washington D.C. (EEUU), están a estudiar o comportamento deste balón que segue a circular arredor do planeta Terra nunha órbita elíptica, varios cazas do exército americano foron sacados ó ceo para derrubar este esférico, pero a velocidade destes avións supersónicos non era suficiente para alcanzalo. A última noticia que provén da capital estadounidense apunta a que o balón caerá sobre a superficie terrestre en menos de 2 días pois parece que comeza a perder velocidade e esperase que non caia sobre unha zona habitada xa que para calquer ser humano sería moi perigoso recibir o impacto de semellante proxectil.

           Volvendo ó fútbol, na segunda metade o dominio do encontro pasou a ser do conxunto local que xenerou as mellores oportunidades conseguindo finalmente o empate no minuto 75, pero 10 minutos despois saltou a noticia, “Dulce” Miguel acariciou o balón no saque dunha falta lateral a prol do conxunto verdillés, a pelota seguiu un efecto inexplicable para o ollo humano, un silencio conmovedor seguiu o voo do balón sobre o Novo Cubeleiro como se todo o mundo fose consciente de que o partido ía cambiar nese momento, só se oía a voz de “Corazón de león” Adrián que estaba a discutir cunha formiga que pasaba por alí algo que non entendiu de boas maneiras o vehemente xogador vermello, pero o balón seguía voando e como vido da nada pola área apareceu “Definición” Cachizo que rematou coa alma e confirmou a victoria para os rapaces verdilleses que foron conscientes nese momento de que como di o filósofo canadiense Lou Marinoff “Se fas ben o teu traballo, os frutos madurarán sós”.

           Así pois, nesta ocasión foron os de Verdillo e non os franceses os que conquistaron as terras de Corcubión, esperemos que esta victoria marque o inicio da saída definitiva dos postos baixos da clasificación para o San Lorenzo.

San Lorenzo - Castriz

       O temporal que asolou Galicia durante toda a xornada do domingo foi o gran protagonista do encontro correspondente á 8ª xornada da enconada e cabalerosa Liga da Costa entre o San Lorenzo e o Castriz que se disputou no “campo de fútbol” das Pedreiras. O habitual microclima que normalmente converte ó pobo de Verdillo nun dos lugares máis visitados por turistas e domingueiros de todo o mundo polas súas características climatolóxicas tan parecidas ás de lugares como Punta Cana ou Hawaii nesta ocasión non se fixo presente e o vento e a chuvia foron protagonistas e influíron no espectáculo e no resultado final de maneira moi relevante.

       

      O terreo de xogo das Pedreiras presentaba un aspecto máis apropiado para o arado e posterior pastoreo que para a disputa dun partido de fútbol, así pois nesta situación o deporte rei brilou pola súa ausencia, 22 xogadores loitaron sobre un campo impracticable, e cada pase convertíase nun acto que recordaba pola súa heroicidade ás mellores poesías épicas de tódolos tempos. Con este terreo de xogo todas as miradas apuntaban na mesma dirección “Corazón de león” Adrián coa súa habitual vehemencia desmesurada encontraba un escenario perfecto para demostrar todas as súas capacidades de loita, pero o rapaz nado en Verdillo sorprendeu a propios e estranos e demostrou unha tranquilidade e repouso interior que quizáis amosen que a súa madureza óptima como persoa e como futbolista estea chegando ó seu cume.

      

      En canto ó estrictamente deportivo, o Castriz levouse os 3 puntos do campo de Verdillo gracias a accións individuais dos seus xogadores que conseguiron a pesar das adversidades algúns goles de moi bela factura nos que o gardameta local “Peinado loco” Puyol non puido facer nada, un gol de “Tiramillas” Carlos fixo confiar na remontada ós rapaces do “xeneral” Chema Eirís que se acercaron con este tanto no marcador despois de que o partido comezara con un 0-2 adverso para eles, pero finalmente a pesar da súa loita desenfrenada e esquizofrénica non conseguiron igualar o encontro e o resultado final de 1-4 non demostra con exactitude o visto sobre o terreo de xogo pois o partido foi bastante máis igualado do que se puido ver no marcador final.

       

      Un dos momentos máis curiosos viviuse ó comezo da segunda metade do encontro, ambos equipos cambiaron os seus uniformes no tempo de descanso ante a dura situación climatolóxica que se estaba a vivir no campo verdillés, algo quizáis nunca visto antes na historia do fútbol, a confusión era total nos afeccionados que non entendían semexante desplegue de medios en ámbolos dous equipos tendo en conta o limitado dos presupostos dos mesmos, un duro esforzo de compresión tamén para o propio colexiado do encontro que parecía perdido ante tal batiburrillo de cores nun partido que se pode chamar non apto para daltónicos. Incluso o solidario e querido por nenos e anciáns “Capitán Águila” Puñal parecía confundido con estos cambios de vestiario e protagonizou un momento curioso cando quizáis levado pola desorientación se colocou como dianteiro centro do San Lorenzo abandonando as súas habituais funcións de defensor e de iniciador do xogo de “toque longo” do conxunto verdillés.

       

     Nesta ocasión o resultado foi negativo para os rapaces do San Lorenzo, pero eles saben que como dicía unha frase moi recordada do escritor libanés Khalil Gibran, “Por moi longa que sexa a tormenta o sol sempre volve a brilar entre as nubes”, esperemos que o sábado próximo no pobo costeiro de Corcubión a sorte cambie para os bravos rapaces verdilleses.

Nantón - San Lorenzo

            Como se dunha manifestación de “indignados” do 15-M apostados na mesmísima Porta do Sol de Madrid se tratase, centos de afeccionados do San Lorenzo se acercaron ó campo de As Fontiñas, e acamparon nas súas gradas e proximidades, aínda que dentro dun ambiente máis hixiénico e familiar, para disfrutar do encontro da 7ª xornada da dura e estoica liga da Costa entre o Nantón e o conxunto vermello.

            O partido comezou adverso unha vez máis para os rapaces verdilleses que entraron no campo comandados por “Capitán Águila” Puñal,  que cos seus sprints iniciais sempre deixa descolgado algún xogador do 11 inicial que non chega a tempo para saúdar á numerosa afección co agarimo que se merece. Un gol nos primeiros minutos do conxunto local despois dun rexeite colocou ós do “xeneral” Chema Eirís nunha situación complicada, pero unha vez máis este erro foi rápidamente subsanado porque como dicía o novelista e ilustrador vasco Juan Luís de Landa “a duda é o principio, a motivación a sùa consecuencia e a reacción o seu resultado” , e despois dunha falta sacada con mestría por “Tiramillas” Carlos o esférico foi levado ás redes por “Definición” Cachizo que por segunda semana consecutiva via porta e levaba o empate ó marcador, un resultado que xa non se movería en todo o que quedaba de encontro.

            A primeira metade foi dominada no xogo polo San Lorenzo que non aproveitou as ocasións que tivo, en especial foi “Definición” Cachizo quen facendo honra ó motivo do seu apodo, errou unha serie de ocasións que fixeron que varios afeccionados verdilleses teñan que visitar nos próximos días ós seus cardiólogos de confianza, eso sí segundo declarou “Definición”,  aqueles que o desexen poderán pedirlle ó rapaz de Soandres a suma do importe desta consulta, sabedor de que os seus erros  poden acabar coa saúde dos corazóns máis fortes.

            Na segunda metade o guión do encontro cambiou, o Nantón pasou a dominar o partido e a dispoñer das mellores ocasións, foi nese momento cando “Corazón de león” Adrián comezou a involucrarse en todas as polémicas e leas que xurdían en calquera punto do terreo de xogo, a súa vehemencia é temida nos campos da costa, tanto por árbitros como por xogadores rivais que ven peligrar a súa integridade física cando “Corazón de león” Adrián entra nun destes momentos de enaxenación mental transitoria. Cando esto ocorreu moitas das nais e pais que se atopaban en As Fontiñas decidiron sacar do recinto ós seus fillos temerosos de que “Corazón de león” aplacase a súa ira contra eles, a sangue tinguiu de vermello os seus ollos encolerizados e incluso unha pequena discusión co querido e adorado en toda a zona norte de Etiopía “Capitan Águila” Puñal fixo temer un final tráxico que nunca chegaría.

            Así pois, o San Lorenzo sacou un punto neste encontro o que lle serve para seguir sumando e encaramarse a postos máis altos na táboa clasificatoria, a peor nova para os de Verdillo foron as lesións de “Matalobos” Casillero e de “Coberturas” Dubra que increíblemente saíron coxeando do terreo de xogo, parece que o mito do que se falaba en Verdillo de que o “xeneral” Chema Eirís cos seus duros adestramentos convertía a xogadores humildes en máquinas case perfectas, nas que nin os golpes nin a fatiga extrema facían efecto, non era de todo certo xa que os xogadores do San Lorenzo seguen tendo todos os sentidos dos seres vivos intactos:  tanto o da vista como demostran especialmente nas noites carballesas opinando sobre diversos “temas”, como o do gusto como demostran co ”bo dente” que amosan os venres co famoso pincho do San Lorenzo, como o do tacto como demostran nos seus toques de balón finos e delicados, como o do oído que demostran cando se animan cos numerosos e vaporosos berros de ánimo da afección verdillesa, e como o do olfato como demostran porque moitos dos seus xogadores teñen a habilidade única de oler ó lonxe as posibles churrascadas ó aire libre que hai nun radio de 17 kilómetros á redonda, virtude esta digna dun posible récord Guiness.

San Lorenzo - Mazaricos

O partido no campo das Pedreiras comezou frío como se os dous equipos e o numeroso xentío que se achegou ó campo verdillés estivesen aínda impactados pola que foi a noticia da semana na crónica rosa a boda da Duquesa de Alba e Alfonso Díez, quizáis ese foi o motivo polo que no minuto 6 o Mazaricos se adiantou no marcador desde o punto de penalti, era como se os xogadores verdilleses non puidesen deixar de rememorar nas súas cabezas a tremenda imaxe da Duquesa meneando as súas cadeiras ó son dunha pegadiza sevillana.

        Pero os rapaces do “xeneral” Chema Eirís reaccionaron rápido e deixaron atrás os recordos deste gran acontecemento, primeiro “Terciopelo” Fuentefría coa súa habitual frialdade conectou un efecto imposible para calquer gardameta que poidamos caracterizar como ser humano e converteu o empate desde o punto de penalti , e posteriormente “Capitán Águila” Puñal, nunha típica cabezada das súas na que o balón despois de rebotar na súa coroa de ouro entrou como se estivera posuído pegado á cepa do pao da portería do Mazaricos a 135 km/h, feito este que fixo saltar varios radares de tráfico e que provocou unha fenda nas redes da humilde portería verdillesa e na moral dos xogadores visitantes, estes goles déronlle a volta rápidamente a un marcador que comezara adverso para os vermellos.

       O San Lorenzo creceuse nese momento e seguiu co asedio á portería rival, así un córner sacado maxistralmente por “Dulce” Miguel foi rematado con sorprendente tranquilidade e suavidade por “Definición” Cachizo e o 3-1 fíxose unha realidade no inexistente marcador das Pedreiras , pero os rapaces do San Lorenzo nunca queren decepcionar ós seus afeccionados e 2 minutos despois permitiron outro novo gol desde a liña de 11 metros(quizáis 9 metros no campo verdillés) do conxunto visitante o que lle permitiría ós fieis afeccionados disfrutar dunha nova tarde de sufrimento durante o segundo acto do encontro, porque parece que os rapaces do San Lorenzo fixeron súa unha das máis coñecidas frases de Pierre Auguste Renoir, un dos pintores franceses máis célebres nado no s.XIX cando dixo “Necesito sentir a emoción da vida, a axitación ó redor miña”.

       Na segunda metade o marcador xa non se movería gracias sobre todo ás boas intervencións de “Kárate Kid” Recarey na portería verdillesa e á seriedade da defensa do San Lorenzo liderada como non por “Capitán Águila” Puñal, un mito nos campos da costa, son moitos os xogadores dos equipos rivais que se achegan para pedir a súa camiseta sudada e pegañenta ó final dos encontros pero a súa resposta sempre é a mesma: “non podo, esta camiseta será vendida nunha poxa a través de Internet, e todo o recadado será para os nenos pobres da zona norte de Etiopía”, todo un heroe este “Capitán Águila”.

       Así pois, o San Lorenzo conseguiu neste emocionante encontro a primeira victoria da temporada, esperamos que esta sexa a primeira de moitas, e que os xogadores verdilleses non sexan soamente coñecidos a partir de agora polas súas provocativas poses en calendarios, polas súas numerosas e ruidosas ceas ou polas súas divertidas e rimbombantes saídas nocturnas especialmente nas noites dos venres, senón que tamén sexan coñecidos nos campos da costa polas súas brillantes victorias nas tardes dos domingos.

Aviso importante

Comezamos aquí un proxecto ambicioso que vai buscar desde un punto de vista “””culto e refinado””” comentar os partidos do San Lorenzo de Verdillo, un clube modesto do concello de Carballo que xoga os seus partidos no campo das Pedreiras dentro da ruda liga da Costa , todo o que aquí se vai escribir vai estar encadrado dentro de un ton de humor que será evidente e esperamos que sexa entendido así por todos aqueles que se dispoñan a ler e comentar estas crónicas. Esperando que así sexa, comezamos.